Vijftien teams treft Jos aan bij aankomst op het off-road terrein nabij Bertrix. Het is beslist geen straf om ‘in het veld’ te zijn dit weekend, want het weer laat zich van zijn beste kant zien. Vijf proeven wacht de deelnemers en stuk voor stuk krijgen ze daar een half uur de tijd voor. Mocht je in de veronderstelling verkeren dat ze door het droge weer makkelijker zijn, wat ook zeker het geval is, dan kom je bedrogen uit. De organiserende Roan 4×4 heeft flink zijn best gedaan om ‘het euvel’ van die droge ondergrond te compenseren door de proeven een ‘paar strepen’ pittiger te maken… Als doekje voor het bloeden is er zaterdagavond een uitstekende BBQ, verzorgd door Eric en Jolanda Gijsberts. Als je weet dat Eric in het verleden zijn strepen als kok verdiend heeft, dan mag je er gerust van uit gaan dat die BBQ op zaterdagavond ‘Haute Cuisine’ vertegenwoordigd!
IJsvorming… Steevast word je bij de Roan 4×4 Challenge getrakteerd op prachtige off-road acties. Acties die je maar wat graag vastlegt met je camera. Tenminste, als je het hoofd koel houdt en de tegenwoordigheid van geest hebt om de knop van je camera niet vergeet in te drukken. Je bent gauw genegen om alleen maar te kijken en te genieten van de acties van deze ‘elite off-roaders’. Beheerst en zonder ophef loodsen deze mannen (ook met hulp van vrouwen!) hun bolide trefzeker door de proeven. En ook al gaat het heus wel eens verkeerd, dan nog blijven deze mannen bijna stoïcijns rustig. Alsof er geen bloed door hun aderen stroomt, maar een soort van ijswater. Het begrip ‘koelbloedig’ bestaat al heel lang, maar deze mannen en vrouwen zijn daar, aan de hand van de hedendaagse normen, het beste schoolvoorbeeld van.
IJzeren koprol, eerste dimensie. Deze twee dagen in Bertrix laten die koelbloedigheid van de Challenge deelnemers goed zien, want niet bij alle teams verloopt de wedstrijd zoals ze zelf vooraf bedacht hebben. Neem bijvoorbeeld Jaap Hiemstra. Nog niet heel lang opnieuw actief in de Challenge en wellicht daarom is hij op Proef 3 een tikje té enthousiast. Dat enthousiasme komt tot uiting vlak voor het einde van de proef als hij zijn bolide flink scheef over een schuine, hoge opstaande kant stuurt. Althans, dat is zijn bedoeling. De alom machtige zwaartekracht beslist echter anders. In eerste instantie bijna tergend langzaam, maar allengs wat sneller rolt zijn bolide eerst op de kant maar dan nog een tikje verder op zijn kop. Schade en persoonlijk letsel zijn gelukkig niet aan de orde en ook de deuk in het ego van Jaap zijn van niet noemenswaardige betekenis….
Boven: Edwin van der Maas van Jeepparts.nl
Boven 2x en onder: Voor het Jeepparts team, vooralsnog bestaat het uit Edwin van der Maas en Cliff van de Rijt, verloopt de wedstrijd, zowel letterlijk als figuurlijk, op rolletjes. Geen mechanische ellende en geen ‘onverwacht omkiepertje’ zorgen voor een feilloos verloop en ze zien hun inspanningen dan ook beloond met een eerste plaats. Niet dat ze die in hun schoot geworpen krijgen. Verre van dat, want sterk in opkomst is het Team Green Beast met Bjorn van Kasteren en Rick Bekkers. Hun hete adem verwarmt de nekken van Edwin en Cliff op niet mis te verstane wijze, want drie punten verschil met de winnaar is een bijna te verwaarlozen aantal. En of dat niet genoeg is doet de adem van het Blue Label Team (Anne-Martijn Mast en Michiel den Hollander) de nekharen van Edwin en Cliff definitief tot de wortel verschroeien. Slechts één puntje minder collecteren zij dan het Team Green Beast, dus slechts vier minder dan de winnaars! Een ‘very close’ finish mag je dus gerust claimen over dit weekend. Met iets meer punten verschil, maar klein genoeg om op zijn minst zenuwachtig te worden en je een onveilig gevoel te geven, volgt dan Team Autopolanen met Kees Buijs en Jan Hol.
IJzeren koprol, tweede dimensie.Niet bedoeld als troost, maar Jaap is dit weekend niet de enige die met het ‘horizon perspectief’ worstelt. Ivo van Bree kampt daar ook mee. Die lijkt de laatste tijd achtervolgd te worden door pech. Even terug al tijdens de Warn Trophy in Chimay (B) als bij aanvang van de wedstrijd zijn rembekrachtiger de geest geeft. Hier in Bertrix is het opnieuw de remmerij die hem parten gaat spelen. Dit keer is het een remleiding die het begeeft en dat gebeurt op een ongelukkig moment op een proef. Met andere woorden, als je die rem hard nodig hebt. Zo niet, en dat gebeurt er uiteraard bij Ivo, dan rolt de auto op een verkeerd moment achteruit en rolt deze op zijn kant. Ook bij hem gelukkig geen persoonlijk letsel, maar de pret is er bij de altijd positieve Ivo wel even af.
Twee keer boven en twee keer onder. Wordt progressief actiever in de 4×4 sporten, Nick Wassing. We zien hem inmiddels vrijwel vast deelnemen aan het ONK Trial en hier in Bertrix stapt hij, samen met zijn ‘schone zuster’ Ilse Bloem (is gewoon de zuster van zijn vriendin), zowaar ook in de Roan 4×4 Challenge. En zeker niet onverdienstelijk, want om een eerste keer direct al in de middenmoot te eindigen is een geweldige prestatie. Met een opvallend gezonde portie enthousiasme en ondanks dat ze ‘een veertje moeten laten’ (zie tweede foto hieronder) weten Nick en Ilse hun Samurai uitstekend door de proeven te loodsen. Mocht hij vaker de strijd in de Challenge sport aan gaan binden, dan voorspellen we dat de gevestigde orde zich weldra achter de oren gaat krabben.
Meer tegenstand gezocht… Team Wolters/vd Burg leveren eveneens een uitstekende prestatie. Team Wolters zijn Gert Wolters en Ralf Bex, team van de Burg zijn René en Ricardo van de Burg. Ze ‘bestrijden’ dus met twee auto’s de proeven. Leuk om te zien, mede omdat ze in de regel wat vlotter door de proeven komen dan de individuele teams, maar helaas kampt deze klasse met een magere bezetting. Drie teams strijden in deze klasse en als dan één team onverhoopt niet kan wordt de bezetting wel erg mager.
Boven twee keer en onder twee keer. Kees Buijs en Jan Hol, Team Autopolonen.
Boven: Anne-Martijn Mast.
Boven: Jaap Hiemstra vlak voordat hij de horizon in een ander perspectief gaat zien.
Boven: Jos Emmers weet de koprol van Jaap Hiemstra perfect vast te leggen, alsmede het eerste stukje van de daarop volgende ‘reddingsactie’. De laatste foto hierboven, vanaf de andere kant genomen, komt van Ard van Meer van Custom Offroad.
Twee keer boven en twee keer onder: Ard van Meer en Yves Cieters zijn het Custom Offroad team. Vorig jaar kampioen en als je dan nu een laatste plaats genoteerd ziet, dan kun je er gif op innemen dat ze met pech te kampen hebben gekregen. En dat klopt ook en wel zo hardnekkig dat een paard er de hik van zou krijgen zeggen wij altijd. Hun pech begint al op hun eerste proef op zaterdag, links achterin op het terrein gelegen en door de organisatie aangeduid met nummer 3. Als ze net de 25 procent zijn gepasseerd begint de koppeling te roken, maar slippen doet hij nog niet. Echter de koppeling vrij trappen gaat ook niet meer. Toch gaan ze door. Weliswaar met veel moeite, zoals de motor uitzetten en vervolgens in de versnelling starten, lieren en met de versnellingspook wringen, weten ze uiteindelijk tot 50 procent van de proef te komen. Maar dan is de toegestane tijd van 30 minuten om. Gezwind gaan ze aan de slag en monteren ze een nieuwe koppelingskabel, ondanks dat het exemplaar dat op de auto zit vrijwel nieuw is. Hup, daarna vlug de auto in en vol goede moed beginnen ze aan een nieuwe proef (5 als het goed is) voor in het terrein, vooral omdat die het makkelijkst lijkt. Maar helaas. Na circa vijftien meter slaat het noodlot opnieuw toe en kan Ard weer niet ontkoppelen. Met veel moeite en dito spannende momenten (door het niet kunnen stoppen met je pedaal) weten ze de proef echter binnen de tijd uit te rijden, bovendien zonder strafpunten! Een bijna bovenmenselijke prestatie die onderhuids wel de klasse van deze mannen aangeeft. Daarna is het echter opnieuw sleutelen. De versnellingsbak gaat er af en dan wordt de oorzaak gevonden. Alle vingers van de drukgroep staan naar binnen gebogen als gevolg van een inmiddels onherkenbaar druklager dat door de drukgroep getrapt is! Tegen beter weten in monteren ze ’s avonds nog wel een nieuw druklager, maar binnen vijf minuten is deze al aan het verbranden. Een nieuwe koppeling hebben ze niet bij zich, dus is de wedstrijd helaas voor hen over. Dat Ard en Yves enorm balen moge duidelijk zijn. Toch is Ard eerlijk genoeg om alleen zichzelf de schuld te geven. Thuis twijfelde hij nog of hij de bak er af zou halen, maar uiteindelijk besluit hij dat niet te doen. Stom, zoals hij zelf zegt, want al sedert een half jaar heeft hij meermaals de kabel moeten vervangen dan wel bijstellen! Dat gaf al aan dat er iets aan de hand was, maar opvallend genoeg heeft het druklager nooit middels gekke geluiden aangegeven dat het kapot was en vervangen moest worden.
Boven en twee keer onder: Tamelijk duidelijk dat deze drukgroep en druklager van Ard en Yves overleden zijn.
Boven: Sjef Jansen. Onder: Jermain van Esch.
IJzeren koprol, derde dimensie. We hebben nog niet alle gevechten genoemd tegen de verticale horizon. Team General, Jermain van Esch en Sjef Jansen, zien zich geconfronteerd met een liertouw dat knapt. Je hangt niet zomaar voor de lol aan een liertouw; in de regel alleen tijdens een moeilijke situatie waar je uit poogt te komen. Zo ook bij Jermain en Sjef, met als gevolg een koprol in de lengterichting van de auto! Snelheden tijdens een Challenge zijn heel laag en ook zij ondervinden geen nadelige gevolgen van hun koprol.
Boven 3x en twee keer onder: Ivo van Bree tijdens zijn inspectie van de verticale horizon (ook wel omkiepertje genoemd).
Boven: Bjorn van Kasteren (Team Green Beast).
Fotografie: Jos Emmers (4×4 Agenda, 4×4 Vrienden) & foto’s van de overleden koppeling van Ard van Meer (Custom Offroad). Tekst: Martin Brink m.m.v. Jos Emmers & Ard van Meer.
