Na bijna 70 uur aan speeltijd en een episch gevecht, leun ik achterover in mijn bureaustoel om nog één keer te genieten van de prachtige muziek van Baldur’s Gate 3. Op dit moment moet ik echt alles even laten bezinken, want wat een game was dit. Een game zo groot, zo diep, zo goed gemaakt en vooral zo interessant geschreven, heb ik in tijden niet gezien. Het is jaren geleden dat een game mij op zo een manier heeft weten te pakken. Direct na het voltooien van mijn eerste playthrough kreeg ik dan ook weer de neiging om het begin weer op te pakken en aan de volgende campaign te beginnen.
Een wereld en personages om van te houden
In het eerdere gedeelte van deze review heb ik al kort geschreven over de companions en de interessante verhalen eromheen. Met een gerust hart kan ik zeggen dat de companions, andere NPC’s en de wereld van Baldur’s Gate 3 in de loop van het verhaal alleen maar beter worden, tot een niveau dat zelden in een game wordt bereikt.
Elke companion in Baldur’s Gate 3 heeft een eigen verhaal, prachtig geschreven en met daadwerkelijk harde en impactvolle keuzes die gemaakt kunnen worden. Deze keuzes vormen het personage voor de rest van de game en het uiteindelijke einde. Naarmate ik verder in de game kwam, werd voor mij steeds duidelijker hoe belangrijk een eerdere keuze of missie wel niet was. Zo maakte ik met Shadowheart zeer ingrijpende keuzes, die niet alleen haar eigen verhaal veranderden, maar ook de volledige wereld om haar heen en de relaties met zowel mijn personage als de andere NPC's.
Hoewel ik niet te veel kan onthullen over de keuzes die ik met Shadowheart maakte - anders zou ik een groot gedeelte van de game verklappen - kan ik wel zeggen dat dit ervoor zorgde dat ik steeds meer verbonden raakte met haar personage. Op een gegeven moment wilde ik haar zelfs niet meer beïnvloeden en vertrouwde ik erop dat ze zelf de juiste keuzes zou maken. Aan het einde van de game voelde ik werkelijk een connectie met mijn party en de belangrijke NPC's daaromheen. Ik was vastberaden om alles op alles te zetten om deze eigenlijk fictieve wereld en personages te redden en tot een goed einde te brengen.
Tijdens het laatste gevecht legde één van mijn geliefde companions het loodje, vlak voordat ik de eindbaas had verslagen. Ik kon ervoor kiezen om haar te laten liggen en de eindbaas te verslaan, wat als je puur logisch nadenkt gewoon de juiste keuze was. De eindbaas was ongelooflijk moeilijk en ik kon makkelijk het hele gevecht verliezen als ik niet doorging, maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om haar te laten liggen en de game te eindigen met het idee dat ze het einde niet zou halen. Dus besloot ik alles los te laten en een belangrijke spreuk te gebruiken om mijn gestorven companion weer terug tot leven te brengen.
Als voorbeeld neem ik hier Shadowheart, maar zij is zeker niet het enige personage waarmee ik een connectie en groei heb kunnen doormaken. Bijna elke companion heeft een soortgelijke gigantische questline om te doorlopen, die bijna allemaal even interessant zijn en naar mijn idee voldoende replaywaarde bieden. Zo heb ik deze keer gefocust op Shadowheart, maar kan ik de volgende keer mijn aandacht richten op iemand als Astarion, Lae’zel of Karlach.
Het enige waar ik bang voor ben, is het feit dat ik de connectie met de personages in een nieuwe campaign moeilijk opzij kan zetten. Ik kan mijn vorige keuzes en connecties niet zomaar vergeten, wat vooral een evil playthrough voor mij heel moeilijk zal maken.
Terugblik op de romantiek
In het begin bekritiseerde ik de romantiek nogal, omdat ik al snel de optie kreeg om met elke companion een romantisch pad te bewandelen. Dat voelde nogal vreemd, gezien mijn personage een bejaarde halfling geïnfecteerd met paddenstoelen was. Ik ben nog steeds van mening dat je deze optie eigenlijk veel te snel krijgt, maar inmiddels heb ik wel begrepen dat je hierin vooral een vrije keuze moet maken. Ik koos ervoor om een van de personages als partner te kiezen en de andere opties te negeren, ook al waren die keuzes beschikbaar. Door die keuze kreeg ik ook geen romantische avances meer van de andere personages. Naar mijn idee laat Larian daardoor de keuze bij de speler over hoe ze de romantiek willen aanpakken. Zo hebben de companions eigenlijk ook geen voorkeur voor een bepaald geslacht, alleen de persoonlijkheid en keuzes doen ertoe. Ze laten het echt open voor de speler, net zoals de rest van de game.
Maak je niet druk, die route en quest komt nog wel
In het eerste deel van mijn review heb ik de opties en keuzes die Baldur's Gate 3 te bieden heeft al uitgebreid besproken. Toch wil ik er nog even op ingaan met het idee van replaywaarde. De game biedt bijvoorbeeld meerdere routes en manieren om een bepaald hoofdstuk aan te pakken of door te spelen. Je kunt er voor kiezen om letterlijk alles in elke regio te doen, maar naar mijn idee hoef je dat echt niet te doen en kun je dat eigenlijk ook niet. Sommige keuzes zullen grote questlines openen en andere zullen questlines juist sluiten. Kies gewoon een route en maak daar de keuzes die je wilt maken. Je hoeft je echt geen zorgen te maken over het feit dat je dingen mist. Ik heb hele companions, routes en missies gemist, maar uiteindelijk was ik aan het einde van de game alsnog op het maximale level. De routes, companions en missies die je hebt gemist, kun je gewoon bewandelen en uitvoeren in de volgende campaign. Daarbij heeft de game een overvloed aan classes, subclasses en races om te spelen. Het nodigt echt uit om de game sowieso een groot aantal keer opnieuw te spelen.
Van goblin pijltjes tot wapens van goden
In het begin is Baldur’s Gate 3, afgezien van de tutorial, nog vrij ‘realistisch’. Vijanden zijn aanvankelijk niet te groot of te mythisch. Je ziet een goblin met een zwaard en een schild en je weet meteen wat hij kan doen. Je hoeft je echt nog niet zo druk te maken over grootse vijanden of wereld vernietigende krachten, wat heel prettig is, omdat je personage aan het begin nog erg zwak is en het de game heel behapbaar maakt.
Als je weleens Dungeons & Dragons hebt gespeeld, is dit heel herkenbaar. Aan het begin van de campaign kan een welgemikte pijl van een goblin al het einde van je personage betekenen, terwijl je aan het einde van de campaign soms letterlijk de krachten van de goden zelf in handen hebt. Baldur's Gate 3 volgt dezelfde opbouw en aan het einde van de game voelt jouw personage dan ook zeer krachtig aan en dat is zeker nodig.
De vijanden en gevaren zijn aan het einde van de game zeer groots, maar omdat je zelf zo sterk bent, voelt het gevecht tegen hen nooit onrealistisch of onmogelijk aan, hoewel de laatste paar gevechten en bazen wel echt heel moeilijk zijn. Zo had ik het laatste gevecht nooit kunnen winnen zonder mijn gigantische legioen aan zombies, elementals, djinns, dieren en letterlijk goddelijke krachten. De game geeft je dus veel kracht, maar verwacht ook dat je die goed en creatief kunt gebruiken om uiteindelijk succesvol de eindstreep te halen. Dit is iets wat ik tijdens het schrijven van het eerste deel van mijn review al opmerkte en wat zich de gehele game voortzet.
Terugblik op de bugs en performance
Baldur’s Gate 3 heeft hier en daar nog wel wat bugs, wat voor een game van dit kaliber toch wel te verwachten viel. Afgezien van de crashes in de eerste paar dagen heb, ik eigenlijk geen ernstige gamebreaking bugs ontdekt. Vaak waren het problemen die met een simpele reload opgelost konden worden. Wel wil ik nog aangeven dat de performance in het laatste hoofdstuk duidelijk wat minder was. Het was niet storend, maar ik merkte gewoon dat dit deel veel meer van mijn computer vereiste dan de vorige hoofdstukken. Voor iemand met een wat verouderd apparaat kan dit denk ik wel voor een aantal problemen zorgen. Uiteindelijk zijn de bugs simpelweg op te lossen met wat patches en zijn ze nooit echt storend.
Een nieuwe standaard
Er is natuurlijk veel hype geweest rondom deze game en naar mijn mening is dat volledig terecht. Baldur's Gate 3 herdefinieert wat het betekent om een AAA-game te zijn en is een ware verademing in een industrie die geteisterd wordt door microtransacties, onafgemaakte games, gamebreaking bugs en soms noodzakelijke uitbreidingen. De game voelt gewoon oprecht af. Naar mijn mening hoeft hier niets meer aan toegevoegd te worden, al is meer content in de vorm van klassen, rassen en nieuwe companions natuurlijk nooit verkeerd. De game biedt meerdere honderden uren aan prachtig uitgewerkte en originele content om van te genieten en te blijven ontdekken, daarbij vragen ze om een eerlijke prijs zonder extra in-game aankopen. Larian Studios heeft met Baldur’s Gate 3 de hele industrie op zijn kop weten te zetten. Zelfs voor spelers die geen fan zijn van dit genre of de turn-based combat, een punt van kritiek dat ik vaker hoor, raad ik echt aan om deze game te spelen. Je zult er versteld van staan.
Baldur’s Gate 3 is een game die we in tijden niet hebben gezien. Zelden heb ik zo'n meesterlijk ontworpen en boeiend geschreven game ervaren. De diepte, omvang en kwaliteit zijn uitzonderlijk, zeker in een industrie geteisterd door hebzucht, onafgemaakte games en gebroken releases. Deze game heeft me oprecht diep geraakt en meegesleept. Vooral de companions, elk met een eigen intrigerende verhaallijn, vormden voor mij de kern van dit meesterwerk. Mijn beslissingen hadden tastbare gevolgen en creëerden een unieke band met elk personage en de wereld daaromheen. Zelfs als je dit soort games normaal gesproken niet oppakt, is deze game een must-play. Het is een avontuur dat je gewoon niet wilt missen.
