"This is a story from America's 'Forgotten War'."
Met deze woorden begint "Devotion", m.b.t. de oorlog in Korea tussen 1950 en 1953, welke vooral draait om vriendschap en die nauwelijks actie bevat (lekker misleidende trailer) en ook behoorlijk langdradig is. Maar dat laatste is helaas tegenwoordig een trend aan het worden m.b.t. bioscoopfilms. "Devotion" is geïnspireerd door een waar verhaal en is gebaseerd op het gelijknamige boek van Adam Makos.
1950, Koude Oorlog. Twee jonge mannen Tom Hudner (Glen Powell) en de Afro-Amerikaan Jesse Brown (Jonathan Majors) worden geselecteerd voor een prestigieuze eenheid binnen de marine. Tijdens de zware opleiding groeit er een hechte vriendschap tussen de twee die op de proef wordt gesteld wanneer één van hen op vijandelijk gebied wordt neergeschoten.
Jesse Brown was de eerste Afro-Amerikaanse piloot van de Navy. Zijn levensverhaal verdiende zeker een film, maar deze wat ouderwetse biopic neem teveel hooi op de vork. "Devotion" wil naast een schets van Jesse's leven voor en tijdens de Koreaanse oorlog ook nog een verhaal over vriendschap vertellen en ook nog concurreren met de andere pilotenfilm "Top Gun: Maverick (2022)".
De ontmoeting tussen Jesse Brown en Tom Hudner vindt al plaats tijdens de opening van de film, als Tom de kleedkamer binnenwandelt en hij Jesse hoort praten tegen hem. Tom, die op dat moment niet weet tegen wie of wat hij het heeft, loopt verder en ziet dan Jesse. Er is verder niemand. De teksten die Jesse zojuist uitsprak, blijken cruciaal te zijn voor het verdere verloop van de film. Ondanks hun verschillende karakters en achtergronden, groeit er toch snel een aarzelende vriendschap tussen de twee en zeker wanneer Tom Jesse een paar keer naar huis brengt en kennis maakt met zijn vrouw Daisy (Christina Jackson) en zijn jonge dochter Pam. Zijn vrouw Daisy en dochter vormen Jesse's anker en thuisbasis in de film.
Net zoals Tom is ook het gezin van Jesse onlangs verhuisd, maar zij voelden zich veel minder welkom (o.a. te zien via de buurvrouw die de politie laat komen vanwege zogenaamde geluidsoverlast). Jesse kreeg op zijn vorige marinebasis ook te maken met racisme en hij vertrouwt dan ook weinig mensen, zelfs niet zijn oversten. Als hun eskader dan mee mag op missie in het buitenland, vraagt Christina dan ook aan Tom om op Jesse te letten. Op de Middellandse Zee zijn ze een afschrikmiddel tegen de Sovjets, maar het wordt hen meteen duidelijk dat er overal gevaar schuilt. En dan wordt het team naar de net uitgebroken oorlog in Korea gestuurd.
Het gedeelte op de Middellandse Zee, welke plaats vindt vanaf de 40e minuut en circa 30 minuten duurt, het men wat mij betreft behoorlijk kunnen inkorten en zeker als ze aan land gaan in Cannes om te relaxen en waar Jesse dan op het strand actrice Elizabeth Taylor ontmoet, die hem en zijn team uitnodigt voor het Casino. De echte Jesse Brown heeft vast Elizabeth Taylor ontmoet, maar in deze navertelling is het ruis en voegt het eigenlijk niets toe aan het verhaal.
Zoals eerder aangeven wil de film ook meer aandacht voor de Koreaanse oorlog, die toch bij veel mensen onbekend is. Een conflict tussen Noord en Zuid-Korea dat speelde tussen 1950 en 1953. Noord-Korea werd daarbij gesteund door China en de Sovjet-Unie en Zuid-Korea door de Verenigde Naties onder leiding van de Verenigde Staten. Officieel wordt het gezien als een direct gevolg van de Koude Oorlog. En m.b.t. de Koreaanse oorlog zijn de actiescènes met de F4U Corsair jachtvliegtuigen (die twee bruggen tussen Noord-Korea en China uitschakelen, die in een gevecht komen met een Russische MiG-15 en die de Amerikaanse landtroepen ondersteuning geven als deze dreigen overlopen te worden) ook het beste in de film. Ze werden fraai in beeld gebracht en benaderen ook enigszins het niveau van "Top Gun: Maverick".
Maar de actiescènes zijn te beperkt, duren ook te kort en de eerste echte actiescène is ook pas na circa 75 minuten te zien. Regisseur J.D. Dillard heeft namelijk tachtig procent van het verhaal voorbehouden voor de vriendschap tussen Jesse en zijn "wingman" Tom en de frustraties van Jesse om als zwarte piloot geaccepteerd te worden in het Amerikaanse leger. Dus soms krijg je in deze film te maken met racisme en zelfs als Jesse zich voor belangrijke vluchten oppept, door zichzelf voor de spiegel de heftigste racistische dingen te verwensen. Die racistische conflicten hebben we echter al in andere films gezien en dan met meer impact, want in "Devotion" blijft het allemaal vrij braafjes (loopt één keer uit op een vechtpartijtje in Cannes en ook hoor je nooit iemand "nigg*r" tegen Jesse zeggen) en dat geldt ook voor de actie.
De F4U Corsair jachtvliegtuigen worden tijdens het vernietigen van twee bruggen constant bestookt door afweergeschut, maar het zijn juist soldaten op de grond die Jesse op het einde noodlottig worden. Want door hun geschiet wordt zijn vliegtuig geraakt en verliest het olie en moet hij een noodlanding maken. Na de noodlanding komt hij dan gewond vast te zitten in het vliegtuig, waardoor hij uiteindelijk sterft en zelfs de dappere reddingsactie van Tom helpt daarbij niets uit. Het Amerikaanse leger wilde zijn lichaam nog terughalen, maar dat is echter niet gelukt. Dat krijg je op het einde ook nog via tekst in beeld te zien, waarna de film na circa 130 minuten is afgelopen. Vlak voor het begin van de aftiteling zien we ook nog foto's voorbijkomen van Jesse (ontving een titel / medaille als erkenning voor zijn heldendaden en buitengewone verdienste in luchtgevechten) en Tom, Jesse's kleindochter en Tom's zoon. Tom heeft zijn verdere leven vooral besteed om het verhaal van Jesse, zijn beste vriend, levend te houden en om hem terug te halen (dat heeft hij voor het laatst nog geprobeerd in 2013, voordat hij stierf in 2017).
De film wordt natuurlijk gedragen door Jonathan Majors en Glen Powell die het goed doen als Jesse Brown en Tom Hudner. De relatief onbekende Christina Jackson deed het ook verdienstelijk als Daisy Brown, maar zij wordt in de film wel alleen neergezet als "de vrouw van". Ze speelt hierdoor een stereotype rolletje en haar enige doel is kennelijk om voor haar man te zorgen. Aan de actrice ligt het zeker niet, maar een beter script had dit probleem misschien verholpen. Verder is er nog een verdienstelijke rol weggelegd voor Thomas Sadoski als de zeer sympathieke en meelevende commandant van Jesse en Tom. Verder hebben ook nog andere piloten een klein rolletje, zoals Nick Hargrove als Carol Mohring die tijdens het landen op het vliegdekschip USS Leyte in de zee stort en daarbij om het leven komt en die ietwat racistische Spencer Neville als Bo Lavery.
Al met al is "Devotion" een ietwat rommelige en langdradige oorlogsfilm, die eigenlijk niet over oorlog wil gaan en net te Hollywood-achtig aanvoelt en dat laatste mede door de typische clichés verwerkt in de film. Wat "Devotion" wel is, is een sober vertelde biopic, die niet opvalt door overdreven patriottisme, machismo of sentiment. Dat gezegd hebbende, de film mist wel iets. Of het nu het verhaal is of een gebrek aan actie, er had best wel iets meer pit in gemogen. De sfeer en het verhaal zijn echt jaren 50 en goed getroffen en de beelden (zeker bij de actiescènes) mochten er op zijn tijd ook wezen.
